moja praca wziela swój poczatek z fotografii wernakularnej, przegladajac portrety przodkin zaobserwowalam charakterystyczne gesty, które sama powielam. Przy okazji przygladania sie tym portretom zapoczatkowal sie mój wewnetrzny proces analizowania wlasnej kobiecosci, przekazanych mi wzorców kulturowych. Postanowilam te przemyslenia, uwiklanie w wielopokoleniowa kobieca droge uwiecznic na serii autoportretów, komentujacych mój i znanych mi kobiet stosunek do przekazanych nam wzorów na zycie.
W projekcie podejmuje próbe opowiedzenia o doswiadczeniach kobiet zyjacych w patriarchalnym systemie.
Doswiadczamy go zbiorowo, przez pokolenia, róznie odbierajac i czesto nie majac odwagi o tym rozmawiac nawet we wlasnym towarzystwie.
Pracujac nad projektem ponad rok zanurzylam sie we wlasnej historii rodzinnej, archiwalnych albumach z portretami mojej matki, babci i prababki. Ich portrety, ugrzecznione i wystylizowane, do czesto jedynej fotografii w zyciu, zainspirowaly mnie do podjecia tematu dyscyplinowania kobiet. Mimo wizualnego nawiazania do dawnej epoki i stylizowanej fotografii portretowej, uzywam autoportretu wspólczesnie i stawiam siebie jako reprezentantke, poniewaz proces dyscyplinowania, uciszania i wymazywanie kobiet nadal trwa.
Salve Femina to równiez mój okrzyk pochwalny, na czesc tych odwaznych, silnych i pieknych kobiet (pieknych nie tylko zewnetrznie), które stanely na mojej drodze, podzielily sie historia i swoja sila
